کار توی سیستم GIS به صورت قرارداد های پیمانی یا Contractor هست. یعنی یک کاری توسط یک نهادی تعریف میشه و از طریق برون سپاری به شخص یا شرکتی سپرده میشه.
مثلا فرض کنید وزارت راه یک پروژه GIS ای تعریف می کنه و به شرکت یا فردی کار رو می سپاره. درسته که خود اون وزارتخانه بخش معاونت GIS داره اما توی این پروژه، معاونت یا اداره GIS وزارت راه نقش کارفرما و شرکتی که کار رو گرفته نقش پیمانکار رو داره. اینجا ممکن هست کارفرما موضوع نظارت روی کار پیمانکار رو باز به یک شرکت دیگه بسپاره.
نهایتا اگر قرارداد هر سه رکن کارفرما ، مشاور و پیمانکار رو داشته باشه یا فقط کارفرما و پیمانکار وجود داشته باشند، هر کدوم از این طرفین زمینه کاریشون GIS خواهد بود. یکی در نقش کارفرما و یکی در نقش پیمانکار.
یه مثال واضح این قضیه اینه:
مثلا شهرداری ها که مدیریت شهر بر عهده اونها هست. همه اونها معاونت عمران دارند و افراد متخصص زیادی هم اونجا مشغول اند اما هیچوقت خود اونها هیچ پروژه ای رو انجام نمی دن و کار هاشون رو از طریق مناقصه یا ترک تشریفات به شرکت های پیمانکار برون سپاری می کنند. شرکت هایی که افراد متخصص داخل اونها هم وجود داره.
بنابر این با توجه به وضعیت قراردادهای GIS ای که در زمره این نوع قراردادهای همکاری هست، هم نهاد های دولتی نیازمند افراد متخصص هستند (در قالب کارفرما) و هم شرکت های ارائه دهنده خدمات GIS نیازمند افراد متخصص تر ! هستند (در قالب پیمانکار).

به صورت کلی دولت ها در همه جای جهان (غیر از کشور های کومونیستی مثل کره شمالی) کار هاشون رو برون سپاری می کنند تا هم کار سریعتر انجام شه و هم پول در گردش باشه. اگه قرار باشه یه سیستم دولتی خودش همه کارهای خودش رو با افرادش انجام بده 20 سال طول میکشه تا این کار تموم شه.