معرفی مدل های AOGCM

مدل های جفت شده اقیانوسی اتمسفری گردش عمومی جو یا مدل های AOGCM ها براساس روابط ریاضی و حل در یک شبکه سه بعدی که شامل تمام سطح کره کره زمین است توسعه یافته اند. پروسه های اصلی سیستم اقلیمی (اتمسفر، اقیانوس، سطح زمین، پوشش یخی و بیوسفر) در این مدل ها به صورت جداگانه مورد واکاوی قرار گرفته اند، بنابراین تمام پروسه های تاثیر گذار بر اقیانوس و جو داخل این مدل ها به صورت زیر مدل لحاظ شده اند. در زیر مدل ها جابجایی (مومنتوم)، دما و رطوبت نیز در مقیاس های بزرگ شبیه سازی شده اند. مقیاس مکانی این نوع مدل ها در مناطق خشکی کره زمین 250 کیلومتر (معمولا) به صورت افقی و 1 کیلومتر به صورت ارتفاعی است، یعنی به صورت کاشی های 250*250 کیلومتر با ارتفاع 1 کیلومتر که سطح خشک زمین را پوشانده اند. در اقیانوس ها این مقیاس به صورت 125 تا 250 کیلومتر افقی و 200 تا 400 متر افقی بوجود آمده است.

از سه عامل مهم تغییر اقلیم که گازهای گلخانه ای، آتش فشان ها و ریزگردها هستند در این مدل ها به طور خاص به مهمترین عامل آن یعنی گازهای گلخانه ای تاکید شده است. این عامل که به سناریوی انتشار نیز شناخته می شود تا سال 2100 تعریف شده است، بنابراین خروجی این مدل ها برای زمان آینده تا سال 2100 خواهد بود.

[image src=”” width=”” height=”” align=”” border=”0″ margin_top=”” margin_bottom=”” link=”” link_image=”” target=”” alt=”مدل های AOGCM” caption=”” greyscale=”0″ animate=””]

معرفی پایگاه های اطلاعاتی مدل های AOGCM

یکی از بزرگترین محدودیت های این پروژه جهانی دسترسی به خروجی های این نوع مدل ها است. با گذشت زمان خروجی های گذشته دقت خود را از دست می دهند و همچنین با افزایش روزانه دیتاهای سراسری (در برخی نقاط به صورت 30 دقیقه ای وارد این مدل ها می شوند) خروجی ها بایستی مرتبا به روزرسانی شوند و این پروسه با هزینه بسیار زیادی در برخی کشورها انجام می شود. با وجود وبسایت های بسیاری برای جمع آوری این مدل ها در این مطلب به برخی از محبوب ترین پایگاه های اطلاعاتی اشاره شده است.

1- پنل بین الدول تغییراقلیم (IPCC)

این پنل در سال 1988 با همت سازمان WMO و با همکاری UNEP بنا نهاده شد تا با کمک این نهاد بتوانند جنبه های مختلف تغییراقلیم را مورد بررسی قرار دهند. این نهاد در سال 1992 اولین سری سناریو های انتشار را به نام IS92 منتشر ساخت. بر طبق این سناریوها افزایش گازهای گلخانه ای تا سال 2100 با شیب ثابت انجام خواهد شد. در 1996 سری جدید سناریو انتشار که SRES نامیده شد، انتشار یافت که شامل 40 زیرسناریو بود. در سال 1998 کمیته ای برای جمع آوری خروجی ها مدل های AOGCM در این نهاد ایجاد شد.

2- شبکه سناریوهای تغییر اقلیم کانادا (CCCSN)

شبکه سناریوهای تغییر اقلیم کانادا در سال 2005 با حمایت مالی سازمان محیط زیست کانادا، صندوق انطباق تغییراقلیم و دانشگاه رجینا تاسیس شد اما از سال 2012 فقط توسط سازمان محیط زیست کانادا مورد حمایت قرار گرفته است. CCCSN تحقیقاتی در ارتباط با اثرات و آدابته شدن با تغییراقلیم را به انجام می رساند. این پایگاه اطلاعات بسیار مفیدی در خصوص تغییر اقلیم، نرم افزار های مقیاس کاهی ارائه می دهد اما ارائه خروجی های مدل های AOGCM در این پایگاه هدف اصلی آن است.

3- پروژه مقایسه و عیب یابی مدل های اقلیمی  (PCMDI)

در سال 1989 این پروژه در Lawrence Livemore توسعه یافت و هدف آن مقایسه مدل های GCM بود (مدل های GCM مدل های ساده تر و اولیه مدل های AOGCM می باشند). در وبسایت این پروژه برای قرن بیستم، بیست و یکم و بیست و دوم، دیتا ها محاسبه شده اند که این محاسبات بر اساس همان گزارشات IPCC انجام شده اند.

4- واحد تحقیقات اقلیمی (CRU)

این واحد تحقیقاتی داده های بسیاری در ارتباط با پدیده تغییراقلیم  در مدل های مختلف را آماده کرده است. یکی از این اطلاعات داده هایی با مقیاس 2 درجه و دیگری با مقیاس 0.5 درجه است که هر دو سری داده ها در این وبسایت در اختیار محققین است. اولین سری داده ها HadCRU3 نامیده می شود که داده های دمای سطح زمین را به صورت 0.5 * 0.5 درجه از سال 1850 برای 4349 ایستگاه هواشناسی در سرتاسر زمین جمع آوری کرده است. داده های سری دوم که به صورت 2.5 * 3.75 درجه شبکه بندی شده اند، داده های بارش را در خود ذخیره کرده اند. داده های بارش در برخی مناطق مانند قسمت شمالی آمریکای شمالی، خاور میانه، آسیا و آفریقا دارای نواقصی می باشد. اگرچه این نوع داده ها محبوب ترین داده ها و بیشترین استفاده را در جوامع علمی دارند.

5- مرکز تیندال (TYN)

این مرکز با به کارگیری تیم هایی از سرتاسر جهان نسبت به ایجاد سناریوهای مدیریتی و خلق سیاست های نوین برای تطابق با تغییراقلیم می پردازد. این مرکز به عنوان منبع قابل اطمینان استراتژی های بلند مدت اقلیمی شناخته میشود.