وقتی برای اولین بار شروع به کار در محیط مجازی با محوریت مهندسی آب کردم، خیلی ها به بنده خرده گرفتند که چرا این کار رو انجام میدی، چرا واسه بقیه داری کار می کنی؟ مگه کسی که در دورافتاده ترین جای مملکت زندگی میکنه اگه یک چیز بیشتر بدونه چه فایده ای به حال تو می کنه؟
برو واسه خودت کار کن، به فکر خودت باش …
مدتی است در کشور ما جمله به فکر خودت باش بسیار فراگیر شده است، چرا اینگونه شده است؟ آیا تا به حال فکر کرده اید که اگر همه انسان های دنیا به فکر خودشان باشند چه خواهد شد؟ مدت هاست که فکر مرا این جمله به خود مشغول کرده که چرا عده ای پیدا می شوند که اینقدر خودخواه باشند و نخواهند دانش و تجربه خود را در اختیار دیگران قرار دهند. چرا ما اینگونه شده ایم؟ از استاد گرفته تا دانشجو، از پژوهشگر گرفته تا مدرس و …، اگر به کشورهایی که قله های ترقی و پیشرفت را طی کرده اند نگاهی داشته باشیم می بینیم از استاد، دانشجو، بغال سرکوچه، کودک 7 ساله از بچگی اشتراک گذاری آموخته هایش را یاد گرفته است. اگر نگاهی به سایت یوتویب بیاندازید می بینید در هر موضوعی یک کلیپ آموزشی موجود است و اگر بخواهی چیزی را به طور غیرآکادمیک یاد بگیری، سایت یوتیوب مرجع خوبی خواهد بود. بسیار سایت های اشتراک گذاری در دنیا وجود دارد که موسس همگی آنها کشورهای توسعه یافته و به اصطلاح فرنگی هستند.
مگر نه این است که ما تربیت شده ی پیغمبری هستیم که فرمود:
اگرکسی حتی یک برگه علمی از او در دنیا باقی بماند در روز قیامت همان برگه حایل او در مقابل آتش جهنم خواهد بود.
چرا کشور ما به سمت خساست در نشر علم رفته و برعکس هر چه که در شبکه اجتماعی منتشر می شود، حاوی جوک های بدون محتوا، تمسخر اقوام، بی احترامی به آیین و فرهنگ خودمان و اقلیت ها است. اگر هر کس در این کشور در هر رشته شروع به اشتراک گذاری اطلاعات خود در فضای مجازی کند، فکر کنید آگاهی دانشجویان ما چه اندازه بالا خواهد رفت؟
مشکل این است که بسیاری از دانشجویان ما به طور واقع، دانش جو نیستند و فقط بیشتر وقت خود را صرف گذراندن در شبکه های اجتماعی با تولید محتوای ضعیف کرده اند. باور داشته باشیم که اگر کشوری میخواهیم آباد، باید از خود شروع کنیم. باید اول از خود شروع کنیم تا به دیگران برسیم. نه اینکه انتقاد و اتهام به سمت دیگران باشد و خود را مقصر نبینیم.
کشور مشکل دارد اما بزرگترین مشکل این است که بگوییم که مشکلات حل نشدنی است. باور کنید مشکلات وقتی حل خواهد شد که بتوانیم خودمان هر چند کوچک بخشی از مسولیت اجتماعی و علمی خود را در فضای دانشگاه عملیاتی کنیم.
به امید ایرانی آباد به همراه رشد و توسعه مادی و معنوی ….
